Wspomnienie o doktorze Tadeuszu Majewskim (1931 – 2018)
Tadeusz Majewski był wybitną postacią, zasłużoną dla światowego ruchu na rzecz rozwoju rehabilitacji zawodowej i zatrudniania osób z niepełnosprawnością oraz rehabilitacji niewidomych i głuchoniewidomych, związaną z Polskim Towarzystwem Walki z Kalectwem. Zmarł w dniu 1 maja 2018 roku w Warszawie w wieku 87 lat.
Tadeusz urodził się 24 lutego 1931 roku w Kórniku koło Poznania. Był absolwentem psychologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, rocznik 1955. Od tegoż roku pracował jako psycholog i wychowawca w Zakładzie Rehabilitacji Podstawowej i Społecznej, Polskiego Związku Niewidomych, dla Dzieci Niewidomych w Laskach koło Warszawy. W roku 1969 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych, ze specjalnością psychologi defektologicznej na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.
W latach 1961-1983 pracował w Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej w Warszawie, a od 1977 roku był naczelnikiem Wydziału Rehabilitacji Zawodowej w Departamencie Rehabilitacji w tym resorcie. Następnie pracował w Centrum Medycznym Kształcenia Podyplomowego w Warszawie, Zakładzie Psychopedagogiki Specjalnej na Wydziale Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu Marii Skłodowskiej-Curie w Lublinie, Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie.
Szczególnie cenny był udział Tadeusza w wielu konferencjach naukowych i zagranicznych, w dwu międzynarodowych Kongresach TWK (1971 – w Pałacu Kultury i Nauki, ponad 400 uczestników) oraz drugim Kongresie TWK pod tytułem „Człowiek niepełnosprawny w społeczeństwie”, który również odbył się w Warszawie. Brał również udział w specjalistycznych konferencjach w Austrii, Norwegii, Iranie, Finlandii, Szwecji, Nowej Zelandii.
W latach 1975-1976 był ekspertem Międzynarodowej Organizacji Pracy w Iranie w zakresie poradnictwa zawodowego oraz oceny zdolności do pracy osób z niepełnosprawnością. Napisał poradnik Vocational Guidance of the Disabled (Poradnictwo zawodowe dla osób niepełnosprawnych). Poradnik został przetłumaczony na język perski i opublikowany w Teheranie w 1976 roku. Następnie w latach 1981-1987 był doradcą w Ministerstwie Spraw Socjalnych w Nairobi w Kenii, gdzie prowadził szkolenia i przygotowywał materiały szkoleniowe na temat rehabilitacji zawodowej i środowiskowej osób z niepełnosprawnością. W Nairobi zorganizował Afrykański Instytut Rehabilitacji, którego głównym zadaniem było kształcenie pracowników rehabilitacji zawodowej i środowiskowej osób z niepełnosprawnością.
Po powrocie do kraju skupił się na pracy w Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie, społecznie w TWK, później również w Krajowej Izbie Gospodarczo-Rehabilitacyjnej, gdzie był ważnym autorem tekstów o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób z niepełnosprawnością, zarówno zatrudnionych w spółdzielczości inwalidów, jak również na otwartym rynku pracy, problemów rehabilitacji niewidomych i głuchoniewidomych. W swych opracowaniach naukowych i wystąpieniach często odnosił się do literatury zagranicznej na temat zatrudnienia chronionego, rozmiarów i problemów niepełnosprawności, m.in. opierając się na materiałach Rehabilitation Innternational i Międzynarodowej Organizacji Pracy.
Dla nas w TWK był ostateczną instancją sprawdzającą teksty do druku w języku angielskim. Był bardzo solidny. Na materiały nie musiałem czekać poza umówiony termin. W rozmowach z gośćmi zagranicznymi zaskakiwał ich biegłością języka angielskiego, nienagannym akcentem i merytorycznym przygotowaniem.
Człowiek o pogodnym usposobieniu, charakterystycznym, miłym głosie. Emanowała od niego dobroć, chęć pomocy słabszym, dlatego co roku w grudniu przynosił darowiznę pieniężną, z tekstem „Ty masz tylu potrzebujących, to jeszcze te parę groszy może się przyda”.
Pozostawił znaczny dorobek naukowy i publicystyczny, około 180 pozycji, 14 książek, 64 pozycje w pracach zbiorowych. Jest m.in. autorem rozdziału w pracy zbiorowej na temat służb socjalnych, wydanej w języku japońskim.
Odznaczony najwyższym odznaczeniem TWK Medalem Twórcy Polskiej Rehabilitacji, Złotą Odznaką TWK.
W 2016 roku zaskoczył mnie odmawiając uczestnictwa we wspólnym tekście i napisaniu streszczenia w języku angielskim. – Henryku, ja już nic nie napiszę i nic nie przetłumaczę. Mój umysł się wyczerpał. Teraz chcę przeczytać to czego nie mogłem przeczytać, posłuchać muzyki, której nie miałem czasu wysłuchać.
Tadeusz zlikwidował komputer, telefon komórkowy, zamknął się w sobie.
Spoczął na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie w grobie rodzinnym w alei 24F-6-1.
Drogi Przyjacielu,
dziękujemy Ci za wyjątkowe zaangażowanie i wspaniałe rezultaty działania społecznego na płaszczyźnie TWK. Dziś już Ciebie nikt nie zastąpi w tak wielkim wymiarze.
Część Twojej Wielkiej Pamięci!
Dr Henryk Waszkowski
Prezes Honorowy TWK
Sekretarz Społecznej Rady Naukowej TWK
Data publikacji: 18.03.2019 r.
