Jak z ograniczeniami w związku z SARS CoV-2radzi sobie Lucyna Kornobys srebrna medalistka igrzysk paraolimpijskich w Rio de Janeiro i pretendentka do złota w Tokio?
Jak większość zawodników ma więcej czasu dla siebie na czytanie książek, trening mentalny i sen, bo wypadły poranne wyjazdy na treningi, siłownię, basen i saunę. Poza tym trenuje w domu. Dzień zaczyna od godziny ósmej. O dziesiątej rozpoczyna pierwszy trening, trwający do dwóch godzin. O trzynastej czas na rehabilitację. Po południu trochę odpoczynku, czas na medytację i trening mentalny. O szesnastej kolejny trening, najczęściej jest to trening funkcjonalny, praca z gumami, typowo stabilizacyjna. W przypadku niepełnosprawnego sportowca, takie ćwiczenia bywają bardziej wymagające niż trening siłowy.
Niedziela to czas na więcej odpoczynku. Spacer, basen lub sauna to forma relaksu Lucyny Kornobys. Kiedyś było jeszcze haftowanie, ale ze względu na problemy z utrzymaniem igły zrezygnowała z tego hobby. Ale ciągle pozostaje nim muzyka, która pełni także funkcje motywującą i terapeutyczną oraz towarzyszy podczas treningu.
A trenowanie w mieszkaniu w bloku gdy wykonuje się 300 do 400 rzutów jest nie lada wyzwaniem. Przyczepione do ściany dwa materace, amortyzują uderzenia a sąsiedzi na szczęście są tolerancyjni i nie narzekają na treningi.
Jak mówi Lucyna Kornobys w domu najłatwiej trenować pchnięcie kulą. – Nie rzucę w domu oszczepem lub dyskiem, ale wiele ćwiczeń można dodać do każdej z konkurencji i doskonalić swoje umiejętności.
A wszystko po to, by być w najlepszej formie na igrzyska w Tokio w 2021. Początkowo informacja o przesunięciu igrzysk o rok była bardzo trudna do przyjęcia, ale to była słuszna decyzja. Przecież wielu sportowców nie zdążyło zdobyć kwalifikacji, a rywalizacja bez publiczności nie ma sensu. Jak sama mówi zdobycie złotego medalu w Tokio byłoby świetnym zwieńczeniem kariery, która powoli dobiega końca. Trudno jej sobie wyobrazić, życie bez sportu, ale lepiej będzie odejść będąc na szczycie.
———————–
Lucyna Kornobys – urodzona 17 lutego 1978 roku w Kamiennej Górze. Polska lekkoatletka, medalistka igrzysk paraolimpijskich, mistrzostw świata i Europy. Karierę sportową rozpoczęła w 2008 roku od uprawiania siatkówki na siedząco w klubie Start Wrocław. Następnie z sukcesem zaczęła trenować pchnięcie kulą, rzut oszczepem oraz dyskiem. Zdobywając: złoto MŚ IPC w Dubaju (2019) w pchnięciu kulą (F33); dwa złote medale ME IPC (2016 w Grosseto; 2018 w Berlinie) w pchnięciu kulą (F34 i F33); srebrny medal Igrzysk Paraolimpijskich w Rio (2016) w pchnięciu kulą (F34). Wielokrotna srebrna i brązowa medalistka ME i MŚ w rzucie oszczepem. Jest również potrójną rekordzistką świata: w pchnięciu kulą F33 (7,81), w rzucie dyskiem F33 (20,70) oraz w rzucie oszczepem F33 (16,99). Wyróżniona ostatnią nagrodą „Sport bez Barier” (2020) w ramach Plebiscytu „Przeglądu Sportowego”.
oprac. kat/, fot. Bartłomiej Zborowski / PKPar
Data publikacji: 18.05.2020 r.
