Paraolimpijczycy do mediów: nie traktujcie nas jak chorych ani jak superbohaterów

Z okazji rozpoczęcia igrzysk paraolimpijskich Integracja przygotowała poradnik, w którym wypowiadają się paraolimpijczycy.

– Przede wszystkim, niech w ogóle o nas piszą. Narzeka się, że ludzie nic o nas nie wiedzą, ale to także przez to, że się tego sportu w mediach nie pokazuje – uważa Natalia Partyka, tenisistka stołowa, niepokonana na Igrzyskach Paraolimpijskich od Aten (2004), która w tym roku po raz trzeci walczyła też w igrzyskach olimpijskich.

Jej zdaniem, jeśli ludzie mogliby zobaczyć sukcesy paraolimpijczyków, bardziej by się tym interesowali. – Jeśli umożliwimy im poznanie sportu paraolimpijskiego, to myślę, że się w niego „wkręcą” i będą kibicować. Przecież tu także są duże emocje, a może ich być nawet więcej, bo często za kimś, kto biegnie na protezach, stoi dodatkowa historia, która to wszystko podkręca – przekonuje.

Zaznacza jednak, że na pierwszym planie powinien być sportowiec, a nie jego – często trudna – historia. – Skupmy się na sukcesach sportowych, bo przecież każdy z nas jedzie na igrzyska po to, żeby przywieźć medal, osiągnąć jak najlepszy wynik – podkreśla zawodniczka.

Sportowcy z niepełnosprawnościami nie chcą, by traktować ich występy inaczej, bardziej pobłażliwie. W relacjach należy być uczciwym – jeśli ktoś popsuł swój start, to krytyka jest uzasadniona. – Jest to sport jak każdy inny. Dążymy do tego, żeby osiągać jak najlepsze rezultaty i zdobywać medale, natomiast wiadomo, że nie zawsze i nie wszystkim może się udać. Taka jest natura sportu – mówi Michał Derus, dwukrotny mistrz świata na 100 m.

Integracja przypomina, że niepełnosprawność nie równa się chorobie. „Może się równać lub z niej wynikać, ale +chory+ to nie jest wyraz wymienny z +niepełnosprawny+” – podkreślono w poradniku.

Joanna Mendak, trzykrotna mistrzyni paraolimpijska w pływaniu, nie jest z kolei zwolenniczką sprowadzania wysiłku paraolimpijczyków do stwierdzenia, że „są dzielni”. – Każdy z nas jest dzielny, nieważne, czy jest to osoba pełnosprawna, czy osoba, która ma pewne ograniczenia – podkreśla. Dodaje, że każdy podejmuje pewne wyzwania, stawia sobie jakiś cel, który wiąże się z ograniczeniami, wynikającymi chociażby z życia na walizkach, mniejszym kontaktem z bliskimi, zaległościami na uczelniach czy chociażby z fizycznym bólem, wynikającym ze zmęczenia lub z kontuzji. Jej zdaniem są one tak samo obecne w sporcie olimpijskim, jak i paraolimpijskim.

Integracja zwraca uwagę, że media miewają tendencję do robienia z osób z niepełnosprawnością (nie tylko paraolimpijczyków) suberbohaterów lub – to druga skrajność – osób potrzebujących pomocy. – Mamy sportowca, który ostro trenował i zapracował sobie na to, żeby pojechać na igrzyska, więc traktujmy go przede wszystkim jako sportowca właśnie. Niepełnosprawność niech będzie na drugim planie, a nie odwrotnie. Nie piszmy wyłącznie przez pryzmat niepełnosprawności”- apeluje Partyka.

Bartosz Tyszkowski, rekordzista świata w dysku i kuli w swojej kategorii sprawności, zwraca uwagę właśnie na kategorie. – Wydaje mi się, że największy problem jest z grupami sprawności, dużo osób po prostu nic o nich nie wie. Ja sam jestem w tym sporcie już jakieś 6-7 lat i do końca nie znam wszystkich grup, a co dopiero zwykły kibic. Te grupy są łączone i to może być trochę śmieszne, że np. wygrywa ktoś, kto w biegu był trzeci. Musi więc to być opisane dla takiego zwykłego człowieka, żeby wiedział, o co w ogóle chodzi – tłumaczy.

Dlatego Integracja na swoim portalu zamieściła szczegółowe opisy poszczególnych dyscyplin paraolimpijskich, wraz z wyjaśnieniem ich adaptacji do potrzeb zawodników z różnymi rodzajami niepełnosprawności oraz kategorii, w których rywalizują. (PAP)

akw/ bos/

Data publikacji: 08.09.2016 r.