Zaburzeniom pamięci – w miarę rozwoju choroby – towarzyszą zaburzenia mowy, czytania i pisania, myślenia abstrakcyjnego, nastroju, snu i zaburzenia w rozpoznawaniu osób przy jednoczesnym spowolnieniu ruchowym, sztywności mięśni i zaburzeniach postawy i chodu.
Ryzyko zachorowania dotyczy przede wszystkim osób po 65. roku życia i wzrasta w miarę starzenia się.
Chociaż w ostatniej dekadzie dokonał się znaczny postęp zarówno w wiedzy na temat tej choroby, jej mechanizmów, jak i możliwości jej leczenia, to wciąż wiemy za mało i wciąż zbyt mała liczba chorych podejmuje świadome leczenie obok właściwej diety i ćwiczeń fizycznych oraz intelektualnych. Chory musi być pod opieką specjalistów. Im wcześniej rozpocznie również terapię farmakologiczną tym większą ma szansę na spowolnienie i złagodzenie skutków choroby, także na zmniejszenie ogromnego wysiłku ludzi opiekujących się chorymi.
IKa
