Wręczenie Nagrody RPO im. doktora Macieja Lisa Lidii Lempart

Lidia Lempart jest prezeską i współtwórczynią Stowarzyszenia Rodziców i Przyjaciół Dzieci z Wadą Słuchu, dyrektorką Ośrodka Rehabilitacji i Terapii Rodzin Dzieci z Wadą Słuchu we Wrocławiu, terapeutką mowy i trenerką.

W 1981 roku rozpoczęła pracę z rodzicami dzieci niesłyszących jako surdologopeda. Ukończyła studia podyplomowe na Uniwersytecie Marii Curie- Skłodowskiej w Lublinie, na kierunku Terapia Mowy Dzieci Niesłyszących. Odbyła praktykę w kierunku Terapii Rodzin. W latach 2003 do 2005 odbywała staże zawodowe w Centrum Implantów Ślimakowych w Berlinie oraz Instytucie Viaatal w Holandii. W 2009 roku ukończyła Podyplomowe Studia Zarządzania Kadrami w Wyższej Szkole im J. Koźmińskiego w Warszawie. W roku 1992 wraz z Henrykiem Stroblem powołała Stowarzyszenie Rodziców i Przyjaciół Dzieci z Wadą Słuchu. W tym samym czasie powstał Ośrodek Rehabilitacji i Terapii Rodzin Dzieci z Wadą Słuchu we Wrocławiu, gdzie pracuje do dzisiaj. Jest autorką programu rehabilitacji i terapii, realizowanego z wieloma sukcesami w Ośrodku, organizatorką międzynarodowej konferencji z udziałem Warrena Estabrooksa z Toronto. Od 2002 do 2010 roku uczestniczyła jako trener w programach polsko-ukraińsko-holenderskich: „Juice” i „MATRA-Privit” na Ukrainie i w Polsce.

Jednym z priorytetowych obszarów pracy Lidii Lempart są szkolenia dla nauczycieli, których – jak sama mówi: „uwodzi, straszy, namawia i stosuje wszelkie sposoby, aby przekonać, że szkoła masowa to najlepsze miejsce dla niesłyszących dzieci, które dzięki temu pozostaną ze swoją rodziną i mają kontakt ze zwykłymi rówieśnikami”. A na często zadawane jej pytanie: czego potrzeba w szkole dziecku niesłyszącemu? – odpowiada: „Nauczyciela miłującego nauczanie”.

Utworzenie i funkcjonowanie Ośrodka Rehabilitacji i Terapii Rodzin Dzieci z Wadą Słuchu we Wrocławiu wywarło ogromny wpływ na system wsparcia dzieci głuchych na Dolnym Śląsku i w Polsce. Autorski program Lidii Lempart, obejmujący działania niestosowane wcześniej w terapii dzieci głuchych, takie jak wykorzystanie w terapii muzyki i tańca, nacisk na socjalizację dzieci – inspiruje i wymusza zmiany w kierunku poszukiwania wciąż lepszych, efektywniejszych mechanizmów wsparcia i wyrównywania szans.

Wdrażając i upowszechniając swe metody Lidia Lempart wymusiła zmianę istniejącego wcześniej systemu wsparcia dla dzieci głuchych – opartego głównie o szkoły specjalne z internatami, a w to miejsce tworzenie i upowszechnianie nowego systemu wsparcia. Równocześnie rosła świadomość rodziców o prawie ich dziecka do pełnego wyrównania szans, m. in. przez edukację ogólnodostępną. W efekcie dzieci rehabilitowane przez Lidię Lempart jako pierwsze w Polsce poszły do masowych przedszkoli, szkół ogólnodostępnych i na studia wyższe.

Ma córkę Martę. Interesuje się historią, malarstwem, inicjatywami społecznymi, muzyką klasyczną, jazzem. Uwielbia wyjazdy do Paryża i Lwowa. Jej wielką pasją są ludzie. Najwięcej dowiaduje się o rodzicach dzieci niesłyszących, kiedy siedzi z nimi w poczekalni Ośrodka i „rozmawia o niczym”. A z ich dziećmi związuje się na zawsze – zapraszana na komunie, wesela i chrzty, dzieląca z nimi wzruszenia, łzy, niepokoje i radość kolejnych życiowych etapów i pojawiających się wówczas problemów, porażek, osiągnięć i zwycięstw.

Za swymi dziećmi gotowa jechać do najodleglejszych szkół, stawać za nimi w urzędach, patrzeć na ręce urzędnikom, lekarzom i politykom – na początek prosząca i przekonująca, potem żądająca, a jeśli i to nie wystarcza – walcząca. Ideowa, lecz nie naiwna. I wciąż przypominająca i pokazująca na własnym przykładzie, na własnej pracy – że nawet jeśli nic nie idzie – to jednak trzeba robić, co należy, co trzeba. Kiedy ją pytają: „Jak długo może trwać, będzie trwać terapia?, odpowiada – „Do upadłego!”. Bo nie ma ludzi bez szans i sytuacji bez wyjścia, ale żeby wykorzystać szanse i znaleźć wyjście trzeba wrażliwości, zaangażowania, najlepszych umiejętności i ciężkiej pracy!
I taka właśnie jest Lidia Lempart.
Fragmenty laudacji Sławomira Piechoty

*Nagroda im. doktora Macieja Lisa (1950-2015)
Nagroda im. doktora Macieja Lisa została ustanowiona z inicjatywy rzecznika praw obywatelskich w celu uhonorowania pamięci Macieja Lisa – pełnomocnika terenowego RPO we Wrocławiu, który zmarł w kwietniu 2015 r.

Doktor prawa, adiunkt w Katedrze Prawa Międzynarodowego i Europejskiego na Uniwersytecie Wrocławskim. Autor ponad 100 publikacji naukowych w kraju i za granicą. Aktywny działacz stowarzyszeń i organizacji społecznych ruchu obywatelskiego szczególnie na rzecz osób z niepełnosprawnościami i ubogich, współtwórca Centrum Kształcenia i Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych we Wrocławiu – obecnie Ewangelickie Centrum Diakonii, także współorganizator Ośrodka Inicjatyw Obywatelskich we Wrocławiu i Dzielnicy Wzajemnego Szacunku Czterech Wyznań.

W latach 2000-2004 był współprzewodniczącym Komisji Regulacyjnej w Warszawie ds. rozpatrywania wniosków Kościoła Luterańskiego w Polsce o zwrot nieruchomości kościelnych. Przewodniczący Komisji Prawnej Synodu Kościoła Luterańskiego w Polsce.

Jako muzyk ponad 20 lat równolegle zawodowo związany był ze światowej sławy chórem Cantores Minores Wratislavienses pod dyr. Edmunda Kajdasza, a następnie śpiewał w chórze, którego był współzałożycielem Capella Ecumenica Jego pasją była gra na fortepianie, zajmował się także aranżowaniem i komponowaniem.

Sławomir Piechota jest pierwszą osobą, która otrzymała wyróżnienie im. Macieja Lisa.

Oprac. IKa

Data publikacji: 21.11.2016 r.