(Nie)pełnosprawny na dworcu kolejowym

Inwestycja współfinansowana zarówno z budżetu państwa, jak i z budżetu Unii Europejskiej, miała umożliwić osobom z niepełnosprawnością przemieszczanie się przez teren dworca, peronu do pociągu i z powrotem.

Dobre praktyki obejmowały takie elementy, jak zapewnienie usługi tłumacza języka migowego online w punktach obsługi klienta, wyznaczenie dla osób z niepełnosprawnością miejsca oczekiwania na obsługę dworca, zapewnienie pomieszczenia, w którym osoba z nagle pogorszonym stanem zdrowia mogłaby oczekiwać na przyjazd Pogotowia Ratunkowego. Było to także udostępnienie dróg dojazdowych do wszystkich peronów dla pojazdów służb ratunkowych, wydzielenie miejsca oczekiwania dla osób z dziećmi, wyposażenie kolumn systemu przywoławczo-alarmowego w urządzenie wzmacniające słuch oraz wyznaczenie ścieżek dotykowych prowadzących do tych urządzeń.

Kontrola NIK objęła istotne aspekty dostępności dworców kolejowych i peronów dla osób z niepełnosprawnością ruchową, narządu słuchu i wzroku. Należałoby przede wszystkim – zdaniem NIK – wprowadzić obowiązek stosowania zasad uniwersalnego projektowania obiektów budowlanych o użyteczności publicznej. Taki obowiązek byłby też wypełnieniem ratyfikowanej przez Polskę Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych.

Ustalono, że utrudnienia w większości – ok. 55 proc. – stanowiły bariery dla osób z dysfunkcją wzroku, jak np. brak ścieżek dotykowych, niewyposażenie wind w system informacji głosowej, słaba słyszalność komunikatów głosowych, czy brak informacji pismem Braille’a o sposobie wzywania pomocy w windzie, a także brak wyposażenia toalet dla osób z niepełnosprawnością w oznaczenia pismem Braille’a.

Dla osób z ograniczeniami ruchowymi zlokalizowane i wskazane utrudnienia stanowiły 39 proc. stwierdzonych przeszkód. Najczęściej dotyczyły braku lub niedokładnego oznakowania tras dojścia do poszczególnych stref dworca kolejowego oraz niewyposażenia schodów w obustronne podwójne poręcze i żółte pasy ostrzegawcze. Częstym problemem było umieszczanie tablic informacyjnych oraz urządzeń, takich jak automaty biletowe i infomaty, za wysoko, co radykalnie ograniczało ich widoczność dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich, dzieci albo osób niskiego wzrostu.

Tylko 6 proc. przypadków utrudnień dotyczyło osób z deficytem słuchu. Były one spowodowane brakiem zainstalowania, oznakowania albo poprawnego działania pętli indukcyjnych.

Generalnie stwierdzono znaczną poprawę dostępności dworców kolejowych dla osób z niepełnosprawnościami, które mogą już bez większych problemów – mimo wielu jeszcze ograniczeń i przeszkód – korzystać z transportu kolejowego. Niestety osoby z dysfunkcjami wzroku wciąż natrafiają na stosunkowo najwięcej barier, co nadal wymusza np. konieczność korzystania przez nie z pomocy innych osób.

Oprac. IKa, fot. materiały z kontroli NIK
Pełny raport NIK: https://www.nik.gov.pl/aktualnosci/nik-o-dostepnosci-dworcow-kolejowych-dla-osob-z-niepelnosprawnoscia.html
Data publikacji: 22.03.2019 r.