Kongres Kobiet: rodziny osób niepełnosprawnych potrzebują wsparcia

Podczas dwóch dni obrad (9-10 maja) odbywały się panele dyskusyjne na temat najważniejszych problemów kobiet.

Uczestnicy panelu zatytułowanego „Odpowiedzialność państwa za osoby niepełnosprawne. Uzawodowienie opieki a inne formy pomocy” zastanawiali się, jak powinien wyglądać system wsparcia i czego najbardziej potrzebują osoby niepełnosprawne oraz ich opiekunowie.

Jolanta Banach, radna Gdańska, b. pełnomocniczka rządu ds. rodziny i kobiet oraz ds. osób niepełnosprawnych, zwracała uwagę, że system wsparcia tej grupy osób skonstruowany jest w Polsce tak, że zakłada przede wszystkim odpowiedzialność rodziny. Jej zdaniem uzawodowienie tej opieki może być pułapką.

Przekonywała, że w każdej gminie powinien być całodobowy ośrodek wsparcia pomagający rodzinie w opiece. Mogłaby tam np. uzyskać fachową poradę, wsparcie psychologiczne, miałaby też możliwość zostawienia dziecka na jakiś czas, żeby coś załatwić lub odpocząć.

Jej zdaniem rodzice i rodziny osób niepełnosprawnych, a także placówki opieki powinny mieć asystenta – podobnego, jak funkcjonujący np. w systemie rodzinnej pieczy zastępczej, który pomagałby im w rozwiązywaniu codziennych problemów.

Banach przekonywała także, że w trybie pilnym trzeba powołać – najlepiej przy premierze – zespół, który powinien przejrzeć szybko cały system prawny, organizacyjny, finansowy dotyczący wsparcia niepełnosprawnych. W jej opinii obecnie pełnomocnik rządu ds. osób niepełnosprawnych nie spełnia swej roli, ponieważ nie dysponuje żadnym budżetem, działa przy resorcie pracy, nie ma wielkich kompetencji, może w zasadzie jedynie opiniować.

Dyrektor Zespołu Społecznego w Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich Andrzej Stefański przekonywał, że osobom niepełnosprawnym potrzebni są asystenci. Podkreślił, że zatrudnienie ich obniżyłoby o 40 proc. stopę bezrobocia – tyle osób znalazłoby pracę.

Zaznaczył, że nikt, nawet jeśli ma bardzo dobre relacje z rodzicami, przebywając z nimi 24 godziny na dobę, nie jest w stanie autonomicznie się rozwijać.

Apelował, by najpierw zbudować system, a później rozmawiać o pieniądzach. – Jak go zbudujemy, będziemy wiedzieli, ile potrzeba. Nie robi się kosztorysów zanim się przystąpi do projektowania rozwiązań – mówił. – 25 lat temu uzyskaliśmy wolność. Teraz zorganizujmy okrągły stół i uzyskajmy wolność dla wszystkich obywateli – dodał.

Prof. Zbigniew Izdebski, pedagog i seksuolog, ojciec niepełnosprawnej, dorosłej już córki, przekonywał, że wsparcie potrzebne jest wszystkim rodzicom osób niepełnosprawnych – nie tylko tym w złej sytuacji finansowej, bo opieka nad osobą niepełnosprawną to ciężka praca fizyczna.

Przekonywał też, że musi być jakaś alternatywa dla rodzin, które mają dorosłe dzieci, a w których rodzice się starzeją, trzeba pokazywać im, jakie są możliwości opieki nad dziećmi po śmierci rodziców.

Zwracał także uwagę na kwestie związane ze zdrowiem reprodukcyjnym osób niepełnosprawnych. Jego zdaniem nie dostrzega się ani seksualności osób niepełnosprawnych ani konieczności dbania o zdrowie, regularne wizyty u ginekologa, urologa itp. – Mamy wiele zaniedbań medycznych w tej kwestii – mówił.

Przypomniał, że osoby z niepełnosprawnościami także mają poczucie kobiecości, męskości, występuje u nich popęd seksualny i z zaniedbywania tych potrzeb biorą się problemy, z tego, że nie dostrzegamy, że one też potrzebują przyjaciół, miłości.

Małgorzata Ławniczak, lekarka chora na zespół Tunera, prezes Wielkopolskiego Stowarzyszenia Wsparcia w Zespole Turnera, zwróciła uwagę, że dramat często zaczyna się na korytarzach porodówek, gdzie rodzice otrzymują wiadomość, że dziecko jest niepełnosprawne i na tym koniec. Podczas gdy jej zdaniem tam powinien zaczynać się cały system wsparcia, albo jeszcze wcześniej na etapie diagnostyki prenatalnej. (PAP)

akw/ pz/ mow/

Data publikacji: 10.05.2014 r.