Za wydatki na cele rehabilitacyjne uznaje się:
1. Adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności i z nią związanych. Przeprowadzone prace adaptacyjne mają ułatwić osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w danym budynku lub lokalu mieszkalnym, a nie ogólnie zapewnić lepszy jego komfort. Do wydatków tych zaliczamy m.in. likwidację barier architektonicznych, budowę podjazdów dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich, likwidację progów, wyburzenie ścian działowych, montaż uchwytów, płytek antypoślizgowych, drzwi przesuwnych itp.
Natomiast wydatki na remont i przystosowanie pomieszczeń gospodarczych do potrzeb osób niepełnosprawnych, nawet poniesione na potrzeby zamieszkania i rehabilitacji, zgodnie z interpretacją indywidualną dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 maja 2009 r. nie podlegają odliczeniu od dochodu.
Pozytywna dla podatnika interpretacja dotyczy zakupu pieca gazowego. Z pytaniem zwróciła się podatniczka, której mąż ma kłopoty z poruszaniem się i nie uzyskuje żadnych dochodów. W związku z niepełnosprawnością konieczna była wymiana pieca z węglowego na gazowy. Zdaniem dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, jeżeli instalacja kotła gazowego jest podyktowana ułatwieniem obsługi z uwagi na chorobę, to poniesione koszty będą uznane za wydatek, który można odliczyć od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej.
2. Przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Dotyczy to oprzyrządowania, a nie zakupu samochodu lub części do niego.
3. Zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego. Są to m.in. sprzęt rehabilitacyjny, ortopedyczny, aparaty słuchowe, materace i poduszki przeciwodleżynowe, okulary itp. Lista tych przedmiotów jest bardzo długa, ważna jest zasada, że zakupiony sprzęt musi mieć związek z określoną niepełnosprawnością. Odliczenie tego samego przedmiotu, np. dyktafonu dla niewidomych, w jednym przypadku może być uznane, w innym może być zakwestionowane.
4. Zakup wydawnictw i materiałów szkoleniowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
5. Odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym.
6. Odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego,
za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych
i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.
7. Opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, a także utrzymanie przez osoby niewidome z dawną I lub II grupą psa przewodnika, w kwocie nieprzekraczającej 2280 zł.
8. Wydatki poniesione na opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną zaliczoną do I grupy inwalidzkiej.
9. Opłacenie tłumacza języka migowego.
10. Koszty kolonii i obozów dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia.
11. Wydatki na leki w wysokości stanowiącej nadwyżkę ponad kwotę 100 zł miesięcznie. Jeśli podatnik np. w lipcu 2009 r. wydał na leki 170 zł w rocznym PIT odliczy tylko 70 zł. Jeżeli w następnym miesiącu wydał kwotę niższą niż 100 zł w ogóle nie uwzględni tego w odliczeniu. Wysokość rocznego odliczenia oblicza się poprzez zsumowanie nadwyżki wydatków ponad 100 zł za każdy miesiąc w roku. Ważne jest posiadanie dokumentów potwierdzających poniesione koszty, np. faktury. Odliczeniu od dochodu podlegają tylko te wydatki na lekarstwa które zleci specjalista. Ulga ta przysługuje tylko osobom niepełnosprawnym, nie mogą z niej korzystaj np. osoby starsze lub chore jeśli nie mają orzeczenia o niepełnosprawności.
12. Odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego, a w przypadku osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi środkami transportu,
13. Koszty używania samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu tę osobę albo dzieci niepełnosprawne do lat 16, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, w kwocie nieprzekraczającej rocznie 2280 zł. Zdaniem doradcy podatkowego z Kancelarii Ożóg i Wspólnicy można również odliczyć koszty poniesione na rehabilitację społeczną czyli dojazd na terapię w WTZ.
14. Odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem na: turnusie rehabilitacyjno-usprawniającym, leczeniu w placówkach leczniczo-sanatoryjnych, rehabilitacyjno-szkoleniowych i leczniczo-opiekuńczych oraz szkolno-wychowawczych, koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych. W przypadku odpłatnych przejazdów transportem publicznym należy zachować bilety.
Wydatki na cele rehabilitacyjne można odliczyć jeżeli nie były finansowane np. ze środków PFRON, NFZ albo nie zwrócono ich podatnikowi w jakiejkolwiek innej formie. Odliczamy tylko wydatki, które faktycznie poniesiono.
Np. koszt turnusu rehabilitacyjnego wyniósł 1800 zł, z tego 600 zł pokrył PCPR. Podatnik zapłacił 1200 zł i tylko tę kwotę może odliczyć.
Wydatki może odliczyć osoba niepełnosprawna lub podatnik, na którego utrzymaniu jest taka osoba, jeżeli w roku podatkowym (2010) dochód osoby niepełnosprawnej nie przekroczył 9120 zł. Przepisy zaliczają do tych podatników: współmałżonka, dzieci własne, przysposobione oraz dzieci przyjęte na wychowanie, pasierbów, rodziców, rodziców współmałżonka, rodzeństwo, ojczyma, macochę, zięcia i synową.
Rachunki muszą być wystawione na osobę, która będzie odliczała ten wydatek.
Osoba, której dotyczy dany wydatek musi posiadać jeden z dokumentów:
– orzeczenie o zakwalifikowaniu do jednego z trzech stopni niepełnosprawności (wcześniej było to odpowiednio orzeczenie zaliczające do trzech grup inwalidztwa),
– decyzję przyznającą rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy albo rentę szkoleniową,
– orzeczenie o rodzaju i stopniu niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia (orzeczenie lekarskie wystawiane w celu uzyskania zasiłku pielęgnacyjnego dla dziecka niepełnosprawnego).
Ilekroć w omawianych przepisach mowa jest o osobach zaliczonych do I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których orzeczono całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji lub znaczny stopień niepełnosprawności. Natomiast przez osoby zaliczone do II grupy inwalidztwa należy rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których orzeczono całkowitą niezdolność do pracy lub umiarkowany stopień niepełnosprawności.
Oprac. R. S.
