26 lipca świat obiegła informacja o śmierci Sinead O’Connor – wybitnej irlandzkiej piosenkarki znanej m.in. z przeboju „Nothing Compares 2 U”. O’Connor zmarła w wieku 56 lat. Jak poinformowano, artystkę znaleziono „niereagującą” na bodźce w jej domu w Londynie. O swoich problemach ze zdrowiem i cierpieniu mówiła otwarcie. Wiadomo, że zmagała się z depresją, chorobą afektywną dwubiegunową i zespołem stresu pourazowego. Rozpoznano u niej też zaburzenie osobowości typu borderline.
Sinead O’Connor urodziła się 8 grudnia 1966 roku w Dublinie. Nie miała łatwego dzieciństwa. Matka się nad nią znęcała, a za kradzieże i wagarowanie trafiła do domu poprawczego. Debiutowała w latach 80. z zespołem In Tua Nua, a karierę solową rozpoczęła w 1986 roku. Dopiero drugi album z 1990 roku – „I Do Not Want What I Haven’t Got” – przyniósł jej światową sławę. To na nim znalazł się przebój „Nothing Compares 2U”, który dziś potrafi zanucić niemal każdy. W sumie wydała 10 albumów studyjnych. Jej głos jest uważany za jeden z najbardziej rozpoznawalnych w historii muzyki.
Sinead O’Connor mówiła o swoich zmaganiach z depresją. Zwracała uwagę na sytuację osób cierpiących na choroby psychiczne. „Ludzie cierpiący na choroby psychiczne są najbardziej bezbronnymi ludźmi na Ziemi. Musicie się nami opiekować. Nie jesteśmy jak wszyscy” – mówiła.
Sinead O’Connor od lat zmagała się z problemami psychicznymi. Zdiagnozowano u niej chorobę afektywną dwubiegunową. Charakteryzuje się ona występowaniem epizodów depresji, manii/hipomanii lub epizodów mieszanych. Pomiędzy tymi epizodami zwykle występują okresy remisji, tj. całkowitego braku objawów lub utrzymywania się nielicznych objawów o niewielkim nasileniu. Podczas okresów maniakalnych u pacjenta mogą występować m.in. gonitwa myśli, zmniejszona potrzeba snu, trudności w koncentracji, pobudzenie psychoruchowe, zwiększony popęd seksualny. W przypadku epizodów depresyjnych najczęściej występują: obniżenie nastroju i samooceny, odczuwanie wstydu i poczucia winy, problemy z koncentracją i snem, zaburzenia łaknienia, spowolnienie wykonywania czynności, a także myśli samobójcze. Epizod hipomaniakalny, w porównaniu z epizodem manii, charakteryzuje się występowaniem mniejszej liczby objawów, mniejszym ich nasileniem, a także krótszym czasem trwania. Początek choroby przypada zwykle na trzecią dekadę życia.
Artystka przez wiele lat cierpiała także na zespół stresu pourazowego. Może on się pojawić po nagłym zdarzeniu (np. wypadku samochodowym, ataku terrorystycznym) lub po traumie trwającej latami. U O’Connor był on właśnie efektem trudnego, traumatycznego dzieciństwa.
U osób z zespołem stresu pourazowego mogą występować takie objawy jak: bezsenność, nawracające koszmary senne, natrętne, przerażające myśli, myśli samobójcze i nadmierne, nieadekwatne reakcje na bodźce. Najczęstsze objawy somatycznego zespołu stresu pourazowego to szybsze bicie serca, zwiększona potliwość i przyspieszony oddech.
O’Connor przyznała także, że stwierdzono u niej zaburzenie osobowości typu borderline. Jest to osobowość z pogranicza, chwiejna emocjonalnie. W ciągu krótkiego czasu nastrój osoby z tym zaburzeniem może ulec diametralnej zmianie i to nawet kilkukrotnie. Odczuwa ona nasiloną obawę przed samotnością i opuszczeniem, zmaga się z obniżonym poczuciem własnej wartości, odczuwa rozczarowanie własną osobą, ma negatywny obraz otoczenia i niestabilny obraz własnego „ja”. Ma też skłonności autodestrukcyjne i skłonności do zachowań impulsywnych. Zaburzenie osobowości typu bordeline uważane jest za jedno z najcięższych. Wymaga podjęcia kroków terapeutycznych i poddania się specjalistycznej pomocy.
Przyczyna śmierci piosenkarki pozostaje nieznana.
Oprac. em/, fot. Bryan Ledgard, CC BY 2.0, commons.wikimedia.org
Data publikacji: 01.08.2023 r.
